به گزارش اقتصادانرژی ، هفته نامه صنایع پتروشیمی در شماره ششم خود صفحه جهان آورده است، صنعت پتروشیمی در چند سال گذشته سخت کار خود را صرف لابی کردن قوانین دولتی برای ترویج «بازیافت شیمیایی» کرده است، فرآیندی بحث‌برانگیز که منتقدان می‌گویند واقعا بازیافت نیست. این فشار قانونی که توسط یک گروه صنعتی به نام شورای شیمی آمریکا رهبری میشود، با هدف طبقه‌بندی بازیافت مواد شیمیایی به‌عنوان یک فرآیند تولید، به جای دفع زباله، انجام میشود – اقدامی که تأسیسات را تحت مقررات کمتر سخت‌گیرانه‌تری در مورد آلودگی و زباله‌های خطرناک قرار می‌دهد.
بر اساس گزارش جدیدی از اتحادیه ی غیرانتفاعی جهانی برای جایگزین‌های زباله‌سوز یا GAIA، 20 ایالت لایحه‌هایی را برای معافیت تأسیسات بازیافت موادشیمیایی از الزامات مدیریت زباله تصویب کرده‌اند. علی‌رغم شواهد قابل‌توجهی که نشان می‌دهد این کارخانه، بیشتر تسهیلات پلاستیکی را که دریافت می‌کنند، می‌سوزانند.
این گزارش می‌گوید: «این تأسیسات در واقع در کارخانه‌های تبدیل زباله به نفت سمی هستند و پلاستیک را پردازش می‌کنند تا آن را به سوختی پایین‌تر و کمتر آلاینده تبدیل کنند. Tok Oyewoleهماهنگ‌کننده‌ی تحقیقات GAIA در ایالات متحده و کانادا و نویسندهی گزارش، خواستار مقررات فدرال برای جلوگیری از نشر “اطلاعات نادرست” صنعت پلاستیک و تائید وضعیت بازیافت مواد شیمیایی تحت عنوان فرایند مدیریت زباله شد.
بازیافت موادشیمیایی یک اصطلاح است که به تعداد انگشت‌شماری از فرآیندهای مختلف اشاره دارد. متداول‌ترین این فرایندها، تجزیه در اثر حرارت و تبدیل به گاز، ذوب پلاستیک‌های دور ریخته‌شده تحت حرارت و فشار بالا یا در اتمسفر کم اکسیژن (تیرولیز) یا با استفاده از هوا و بخار (گاز شدن) است. هر دو فرآیند یک مایع روغنی تولید می‌کنند که از نظر فنی می‌تواند دوباره به پلاستیک تبدیل شود. با این حال، صنعت پتروشیمی علی‌رغم چندین دهه آزمایش، هرگز نتوانسته است بر موانع اقتصادی و تکنولوژیکی برای انجام این کار غلبه کند و سوخت تولید شده توسط اکثر تأسیسات بازیافت شیمیایی، در نهایت سوزانده می‌شوند.
این فرایند به شرکت‌ها اجازه می‌دهد تا از پلاستیک دور ریخته‌شده، انرژی تولید کنند، اما این کار، هزینهی زیادی برای محیط‌زیست و سلامت عمومی دارد.
طبق تحقیقات اخیر شورای دفاع از منابع طبیعی غیرانتفاعی، تنها یک مرکز بازیافت شیمیایی در اورگان نزدیک به نیم میلیون پوند بنزن تولید می‌کند. سرب، کادمیوم و سایر زباله‌های خطرناک در سال، همراه با آلاینده‌های خطرناک هوا که می‌توانند باعث سرطان و نقایص مادرزادی شوند، از دیگر تبعات این مواد هستند. این گزارش همچنین نشان داد که از هشت مرکز بازیافت موادشیمیایی که در حال حاضر در ایالات متحده فعال هستند، شش مرکز در نزدیکی جوامعی قرار دارند که ساکنان آنها به طور نامتناسبی سیاه یا قهوه‌ای هستند.
لی بل، مشاور سیاست‌گذاری شبکه‌ی بین‌المللی حذف آلاینده‌ها و ائتلافی متشکل از بیش از 600 سازمان غیرانتفاعی گفت که شرکت‌های پتروشیمی با متقاعد کردن قانونگذاران، ممکن است بتوانند از وضع سیاست‌های سخت‌گیرانه‌تر برای سرکوب تولید پلاستیک جلوگیری کنند. به‌عنوان مثال، شورای شیمی آمریکا در مخالفت خود با لایحهی بزرگ کاهش پلاستیک که اخیراً در کالیفرنیا تصویب شد، به سرمایه‌گذاری خود در بازیافت مواد شیمیایی اشاره کرد.
Veena Singla، دانشمند ارشد NRDC، گفت که بازیافت‌کنندگان موادشیمیایی نمی‌خواهند این مقررات را رعایت کنند. آنها سعی می‌کنند این الزامات را کنار بگذارند؛ زیرا به دنبال زحمت کمتری برای تولید هستند.
جد ثورپ، مدیر ایالتی بخش رود آیلند Clean Water Action، یک سازمان غیرانتفاعی زیست‌محیطی، گفت که در لایحه‌ای که اخیراً پیشنهاد شد، درخواست شد تا تسهیلات بازیافت شیمیایی جدید، از مقررات مدیریت زباله مستثنی شود. به گفته‌ی ثورپ، انجام این کار، اپراتورهای تأسیسات را از برگزاری جلسات عمومی، پذیرش نظرات اعضای جامعه و افشای آلودگی پیش‌بینی‌شدهی کارخانه‌ها مبرا می‌کند.
در پاسخ به درخواست Grist برای اظهار نظر، شورای شیمی آمریکا، بازیافت مواد شیمیایی را به عنوان سوزاندن رد کرد و متعهد شد که به حمایت از آن برای تنظیم به‌عنوان یک فرآیند تولید ادامه دهد. متیو کاستنر، سخنگوی این گروه تجاری گفت که مقررات زباله‌ی جامد، اغلب به فرآیندهای مربوط به بازیافت مواد شیمیایی “بی ربط” است و تبدیل پلاستیک به سوخت، دیگر هدف اکثر تأسیسات نیست.
بر اساس گزارش GAIA، قانونگذاران قوانینی را برای مستثنی‌کردن بازیافت موادشیمیایی از مقررات مدیریت زباله در حداقل پنج ایالت دیگر از جمله میشیگان و نیویورک پیشنهاد کرده‌اند. سایر صورتحساب‌هایی که توسط GAIA ردیابی نمی‌شوند، ممکن است مشوق‌های مالی برای ساختن تأسیسات بیشتری برای تجزیه در اثر حرارت و تولید گاز ایجاد کنند یا به صراحت آنها را به‌عنوان «بازیافت» در نظر بگیرند.
با این حال، همه چیز بد نیست. GAIA از برخی از شکل‌گیری روندهای مثبت از جمله تلاش‌های قانونی در اورگان و مینه‌سوتا برای تعریف دقیق تجزیه در اثر حرارت، تبدیل به گاز و سایر فرآیندهای “بازیافت شیمیایی” به عنوان سوزاندن به نام مدیریت زباله خبر داد. این لوایح فعلاً ناموفق بوده‌اند، اما این فرایند نشان می‌دهد که سیاست گذاران به استراتژی صنعت پتروشیمی پایبند هستند.
یک نشانه‌ی مثبت و بالقوه‌ی دیگر این است که آژانس حفاظت از محیط‌زیست، نوامبر گذشته اعلام کرد که شروع به بررسی این موضوع کرده است که آیا بازیافت مواد شیمیایی باید تحت بند 129 قانون هوای پاک تنظیم شود یا خیر. این امر فرآیندهای بازیافت شیمیایی را به‌عنوان یک بار برای همیشه «سوزاندن» تعریف می‌کند.
علاوه بر محدود کردن تولید پلاستیک (که در نهایت مهمترین راه‌حل برای بحران آلودگی پلاستیک است)، اویوول پیشنهاد کرد که قانونگذاران اقدامات بیشتری را برای کنترل بازیافت مواد شیمیایی انجام دهند. به‌عنوان مثال، آنها می‌توانند سوزاندن موادشیمیایی سمی را که اغلب در پلاستیک‌ها یافت می‌شوند، مانند PFAS ممنوع کنند. اولویت‌بندی عدالت زیست‌محیطی نیز می‌تواند کمک‌کننده باشد. برای مثال، لایحه‌ای که در آریزونا ارائه شد، یک کارگروه عدالت زیست‌محیطی ایجاد می‌کند تا از مشارکت در طرح‌های پیشنهادی برای ساخت تأسیسات صنعتی (مانند کارخانه‌های بازیافت موادشیمیایی) در جوامع کم‌درآمد و جوامع رنگین‌پوست اطمینان حاصل کند.
Oyewole اضافه کرد که ممکن است به آموزش عمومی گسترده نیز نیاز باشد، به‌ویژه برای جبران استفاده‌ی نادرست صنعت پتروشیمی از کلمه‌ی “بازیافت”. GAIA در گزارش خود گفت: تاکنون، صنعت پلاستیک موفق شده است با استفاده از برچسب‌های گمراه‌کننده «شیمیایی» یا «بازیافت پیشرفته» این فرایند را مثبت و ضروری نشان دهد.
