چین بازار اول انرژی جهان است و کسب سهم مناسب از این بازار برای ایران مزیت ژئوپلوتیک، مالی و سیاسی قابل توجهی دارد.
به گزارش اقتصاد انرژی؛ “نفت خبر” از دکتر بهروز نامداری، کارشناس روابط بین الملل و استراتژیست حوزه‌ی انرژی، پیرامون ریسک‌های راهبردی سند همکاری ۲۵ ساله ایران و چین با توجه به تعهد پکن به تحریم‌های امریکا علیه ایران و تاثیر این ریسک‌ها بر سرمایه گذاری در بخش نفت و گاز کشورمان جویا شده که در ادامه نظرات او را می‌خوانید:
قاعدتاً در بخش مربوط به صنعت نفت و گاز این سند همکاری به شکل کلان به دو بخش عمده باید تقسیم شود؛ در بخش اول، حوزه‌ی بالادستی همچون استخراج نفت و گاز را شامل خواهد شد که هدف از آن جذب سرمایه و سرمایه طرف چینی جهت توسعه زیرساخت‌های این بخش خواهد بود. احتمالآ بخش دوم مرتبط با صادرات انرژی تولید شده به چین خواهد بود
اینکه مکانیسم تقسیم کار و سود در این همکاری چگونه است و طرف چینی با چه ضریب برداشتی متعهد می‌شود در قالب قراردادهای پایین دست‌تر مشخص می‌شود.
متاسفانه از جزئیات این سند همکاری و احتمالا توافق‌های جانبی و زیرمجموعه‌ای آن اطلاعی در دست نیست اما تا آنجایی که به کسب بازارهای جذاب برای تولیدات انرژی ایران مربوط می‌شود، مشخصا چین بازار اول انرژی جهان است و اگر هند این جایگاه را تهدید نکند- که فکر می‌کنم بزودی جایگاه چین را تصاحب خواهد کرد- کسب سهم مناسب از این بازار برای ایران مزیت ژئوپلتیک، مالی و سیاسی قابل توجهی دارد.
کسب سهم مناسب از بازار انرژی چین ابزاری خواهد بود تا ایران بتواند با قیمتی مناسب به سایر بازارها دسترسی داشته باشد. اما فارغ از این بعد مثبت، از منظر دیگر یعنی جذب سرمایه و تکنولوژی چینی در صنعت نفت و گاز، با توجه به سابقه‌ی منفی شرکت‌های چینی در میدان آزادگان و برخی از فازهای پارس جنوبی، مجموع ارزیابی‌ها مثبت نیست. امید داریم که این سند همکاری برعکس سوابق منفی گذشته، برای منافع ایران مثبت و قابل قبول باشد.
