به گزارش اقتصادانرژی؛ مرتضی بهروزی کارشاس حوزه انرژی گفت؛ در این رابطه ابتدا به تجربه کشورهای همسایه توجه کنیم. عربستان و کویت دو کشور عربی هم‌نژاد، هم‌زبان و هم‌خون در بهره‌برداری مشترک از میادین نفتی و گازی دچار مشکل می‌شوند، حال اگر ایران بخواهد در حوزه میادین مشترک با عربستان یا حتی با عراقِ شیعه سرمایه‌گذاری و توسعه مشترک داشته باشد، دور از ذهن است.
وی افزود: ما قبلا چنین تجربه‌ای نداشتیم و چنین ساز و کاری تاکنون انجام نشده و بعید است چنین اتفاقی هم بیفتد، مخصوصا اینکه ایران از نظر تامین سرمایه و تکنولوژی در موضع ضعف قرار دارد، مثلا طرف عراقی براحتی می‌تواند با تمام شرکت‌های معتبر و صاحب‌نام جهان وارد مذاکره و همکاری شود چه دلیلی دارد که در حوزه آزادگان و مجنون با ما همکاری داشته باشد؟ بنابراین حداقل در شرایطی که اکنون داریم خیلی منطقی نیست.
این کارشناس حوزه انرژی تصریح کرد: کشورهای توسعه‌یافته دنیا سازوکارهایی دارند که این شکل از توسعه را اجرایی می‌کنند اما در منطقه خلیج‌فارس چنین اتفاقی نیفتاده است، بعنوان مثال 20 سال پیش زمانی که تولید گاز قطر آغاز شد و قبل از اینکه این کشور واحدهای ال‌ان‌جی را راه‌اندازی کند، قرار بود پروژه دلفین را اجرایی کند. قطر دنبال این بود که با خط لوله و اجرای پروژه دلفین، گاز خود را تا امارات و عمان و حتی کویت، عربستان و عراق برساند تا هم تامین تقاضای این کشورها را داشته باشد و هم بتواند امکان صادرات به ورای کشورهای منطقه را داشته باشد، ولی این خط عملا تا امارات کشیده شد زیرا مشکلات مرزی داشتند، تقابل و تداخل منافع وجود داشت.
وی ادامه داد: در منطقه‌ای که تا این میزان گاز وجود دارد و کشورهای مسلمان و برادر در همسایگی کشوری که ذخایر بالای گاز دارد ترجیح داده‌اند نیاز گازی خود را به جای واردات از مسیر خط لوله از کشور قطر بصورت ال‌ان‌جی از ترینیداد و توباگو وارد کنند.
بهروزی‌فر تاکید کرد: توسعه میادین مشترک ارتباطی به روابط سیاسی ما با عربستان، کویت و عراق ندارد، حتی ما می‌توانیم با عربستان اختلاف داشته باشیم ولی حوزه مشترک را بدون تداخل توسعه دهیم.
وی یادآور شد: موضوع دیگر اینکه حوزه‌های مشترک نفتی و گازی که ما با کشورهای هممسایه از جمله و عربستان داریم در مقابل ذخایر کل این کشورها چیزی حساب نمی‌شود که بتوان بعنوان اهرم از آن استفاده کرد، یا موضوعی برای تحکیم روابط سیاسی و حتی مذاکرات سیاسی را عاملی تاثیرگذار برای ورود به بهره‌برداری مشترک در میادین نفتی و گازی دانست.
