به گزارش اقتصاد انرژی؛ فریدون برکشلی کارشناس حوزه انرژی طی یادداشتی نوشت: نفت ایران تا پاییز تمام بازار پیش از ۲۰۱۵ خود را پس می گیرد. از نظر فنی و ساختار چاه‌ها. تا آنجا که بنده در جریان هستم با توجه به تجربیات قبلی، در مناطق نفت خیز، چاه‌ها را به نحوی مدیریت تولید می‌کنند که افت فشار چاه، ناشی از کاهش تولید، آسیب کمتری به چاه‌ها وارد کند. در واقع به شکلی تولید انجام می‌شود که تولید هیچ چاهی به کلی متوقف نشود. البته شاید جزییات بیشتر را مهندسان مخازن می‌توانند، پاسخ دهند.
از نظر بازاریابی و بازگشت به بازار، شرایط متفاوت است. سهم کلی یا جمعی ایران در بازار جهانی نفت، نصیب روسیه، عراق و امریکا شده است. نفت سبک ایران، از نظر مشخصات با اورال روسیه و سبک بصره نزدیک است. تا حدی هم با برخی از برندهای شیل امریکا. لذا وقتی که نفت ایران و یا هر تولید کننده‌ای از بازار حذف می‌شود، پالایشگاه‌ها به دنبال تامین، نزدیک‌ترین و شبیه‌ترین نفت خام جایگزین می‌روند. البته بعضی از گریدهای ایران تقریبا غیر قابل جایگزینی است. لذا پالایشگاه‌ها ناچارند که اصطلاحا نفت خام را بلند Blend یا مخلوط کنند تا نفت خام مورد نیاز خطوط پالایشی را تامین کنند. در این موارد، هزینه پالایشی پالایشگران بالا می‌رود. در واقع تحریم به ساختار بازار جهانی نفت، آسیب‌های جبران ناپذیری وارد می‌سازد. نقشه راه یا چینش نظام پالایشی جهان را در هم می‌ریزد. پالایشگاه‌ها هزینه و وقت زیادی برای انطباق با چینش تازه از دست می‌دهند.
بله، این برای بازاریابان، چالش مهمی است. البته شرکت ملی نفت، سیستم بازاریابی تهاجمی دارد و شناخت بالایی از پالایشگران و خریداران نفت دارد. پالایشگران همیشه به یک تامین کننده قابل اعتماد اهمیت می‌دهند. اما این درست است که بازار با مازاد عرضه روبروست. بازار به شدت، تقاضا-محور شده است. تحولات طرف تقاضاست که شرایط خود را به بازار دیکته می‌کند. این موضوع در اجلاس اوپک پلاس که در اول آوریل، برگزار شد، مورد توجه قرار گرفت. عربستان، تجربه بازگشت لیبی به بازار را پیش کشید. به گفته وزیر نفت عربستان، بازار بازگشت ایران را به صورت طبیعی و عادی قبول خواهد کرد. اما در اجلاس اول آوریل اوپک پلاس، عربستان تصمیم به باز پس گرفتن یک میلیون بشکه نفت اهدایی خود به بازار گرفت. البته در یک فرایند ۳ ماهه. این پیام خوبی برای بازار جهانی نفت و البته آینده سهم ایران در بازار نیست. در عین حال اوپک پلاس، اجلاس‌های خود را ماهیانه کرده و لذا امکان تغییر سقف تولید در فواصل کوتاه میسر است. تا پیش از ۲۰۲۱، اجلاس‌های اوپک و اوپک پلاس فقط دو نوبت در سال بود. تحت عنوان اجلاس تابستانی و زمستانی که با توجه به تغییرات فصلی بازار تنظیم می‌شد. اما تولید ۴ میلیون بشکه در روز که حدودا نیمی از آن روانه بازار جهانی می‌شود برای ایران، چندان دشوار نیست.
بازار جهانی نفت، سخت آسیایی شده است. کانون اصلی صادرات ایران هم آسیایی است. بازارهای اصلی ایران، چین، کره جنوبی و هندوستان هستند. در این بازارها هم عربستان و امارات متحده، ظرفیت‌های پالایشی خریداری کرده‌اند. یعنی در پالایشگاه‌های این کشورها مشارکت کرده‌اند. در نتیجه عملا به پالایشگاه‌های خود نفت می‌فروشند. تحریم‌ها و پاره‌ای سیاست‌های غیر اصولی، کشور را از دسترسی مناسب به بازارهای مهم مقصد محروم کرده است. در حقیقت قرن ۲۱، قرن انرژی آسیایی است. بزرگترین تولیدکنندگان و بزرگترین مصرف‌کنندگان نفت و انرژی در آسیا هستند. البته ایران تجربه‌های موفقی هم در زمینه بازاریابی در اروپای مرکزی و شرقی دارد. احیا این بازارها برای ایران مهم است. به اعتقاد بنده، ایران تا سپتامبر یا اکتبر، می‌تواند تمام بازار پیش از ۲۰۱۵ را باز پس گیرد. لغو شود
به گزارش اقتصاد انرژی؛ فریدون برکشلی کارشناس حوزه انرژی طی یادداشتی نوشت: نفت ایران تا پاییز تمام بازار پیش از ۲۰۱۵ خود را پس می گیرد. از نظر فنی و ساختار چاه‌ها. تا آنجا که بنده در جریان هستم با توجه به تجربیات قبلی، در مناطق نفت خیز، چاه‌ها را به نحوی مدیریت تولید می‌کنند که افت فشار چاه، ناشی از کاهش تولید، آسیب کمتری به چاه‌ها وارد کند. در واقع به شکلی تولید انجام می‌شود که تولید هیچ چاهی به کلی متوقف نشود. البته شاید جزییات بیشتر را مهندسان مخازن می‌توانند، پاسخ دهند.
از نظر بازاریابی و بازگشت به بازار، شرایط متفاوت است. سهم کلی یا جمعی ایران در بازار جهانی نفت، نصیب روسیه، عراق و امریکا شده است. نفت سبک ایران، از نظر مشخصات با اورال روسیه و سبک بصره نزدیک است. تا حدی هم با برخی از برندهای شیل امریکا. لذا وقتی که نفت ایران و یا هر تولید کننده‌ای از بازار حذف می‌شود، پالایشگاه‌ها به دنبال تامین، نزدیک‌ترین و شبیه‌ترین نفت خام جایگزین می‌روند. البته بعضی از گریدهای ایران تقریبا غیر قابل جایگزینی است. لذا پالایشگاه‌ها ناچارند که اصطلاحا نفت خام را بلند Blend یا مخلوط کنند تا نفت خام مورد نیاز خطوط پالایشی را تامین کنند. در این موارد، هزینه پالایشی پالایشگران بالا می‌رود. در واقع تحریم به ساختار بازار جهانی نفت، آسیب‌های جبران ناپذیری وارد می‌سازد. نقشه راه یا چینش نظام پالایشی جهان را در هم می‌ریزد. پالایشگاه‌ها هزینه و وقت زیادی برای انطباق با چینش تازه از دست می‌دهند.
بله، این برای بازاریابان، چالش مهمی است. البته شرکت ملی نفت، سیستم بازاریابی تهاجمی دارد و شناخت بالایی از پالایشگران و خریداران نفت دارد. پالایشگران همیشه به یک تامین کننده قابل اعتماد اهمیت می‌دهند. اما این درست است که بازار با مازاد عرضه روبروست. بازار به شدت، تقاضا-محور شده است. تحولات طرف تقاضاست که شرایط خود را به بازار دیکته می‌کند. این موضوع در اجلاس اوپک پلاس که در اول آوریل، برگزار شد، مورد توجه قرار گرفت. عربستان، تجربه بازگشت لیبی به بازار را پیش کشید. به گفته وزیر نفت عربستان، بازار بازگشت ایران را به صورت طبیعی و عادی قبول خواهد کرد. اما در اجلاس اول آوریل اوپک پلاس، عربستان تصمیم به باز پس گرفتن یک میلیون بشکه نفت اهدایی خود به بازار گرفت. البته در یک فرایند ۳ ماهه. این پیام خوبی برای بازار جهانی نفت و البته آینده سهم ایران در بازار نیست. در عین حال اوپک پلاس، اجلاس‌های خود را ماهیانه کرده و لذا امکان تغییر سقف تولید در فواصل کوتاه میسر است. تا پیش از ۲۰۲۱، اجلاس‌های اوپک و اوپک پلاس فقط دو نوبت در سال بود. تحت عنوان اجلاس تابستانی و زمستانی که با توجه به تغییرات فصلی بازار تنظیم می‌شد. اما تولید ۴ میلیون بشکه در روز که حدودا نیمی از آن روانه بازار جهانی می‌شود برای ایران، چندان دشوار نیست.
بازار جهانی نفت، سخت آسیایی شده است. کانون اصلی صادرات ایران هم آسیایی است. بازارهای اصلی ایران، چین، کره جنوبی و هندوستان هستند. در این بازارها هم عربستان و امارات متحده، ظرفیت‌های پالایشی خریداری کرده‌اند. یعنی در پالایشگاه‌های این کشورها مشارکت کرده‌اند. در نتیجه عملا به پالایشگاه‌های خود نفت می‌فروشند. تحریم‌ها و پاره‌ای سیاست‌های غیر اصولی، کشور را از دسترسی مناسب به بازارهای مهم مقصد محروم کرده است. در حقیقت قرن ۲۱، قرن انرژی آسیایی است. بزرگترین تولیدکنندگان و بزرگترین مصرف‌کنندگان نفت و انرژی در آسیا هستند. البته ایران تجربه‌های موفقی هم در زمینه بازاریابی در اروپای مرکزی و شرقی دارد. احیا این بازارها برای ایران مهم است. به اعتقاد بنده، ایران تا سپتامبر یا اکتبر، می‌تواند تمام بازار پیش از ۲۰۱۵ را باز پس گیرد.
